بررسی چگونگی شیوع معلولیت و رابطه ی آن با توسعه در ایران

هدف از این مقاله بررسی میزان شیوع معلولیت در سطح ملی و استانی و رابطه ی بین توسعه و میزان شیوع معلولیت در سال ۱۳۹۰ است. در این پژوهش از روش مطالعه ی اسنادی استفاده شده و آمارهای موجود مورد تحلیل ثانوی قرار گرفته است. به این منظور بخش اول مقاله به بررسی جامع و مفصل چگونگی شیوع معلولیت بر حسب جنس، سن، منطقه و نوع معلولیت در سطح ملی و استانی با استفاده از نتایج سرشماری سال ۱۳۹۰ می پردازد. در بخش دوم، ۳۲ شاخص اقتصادی، بهداشتی-درمانی، جمعیتی، فرهنگی-آموزشی و زیربنایی با توجه به محدودیت های آماری به عنوان شاخص های توسعه با روش topsis ترکیب شده اند. سپس با استفاده از داده های فراهم شده به کمک رگرسیون خطی به بررسی رابطه ی شیوع معلولیت و توسعه ی اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی در کشور پرداخته می شود. نتایج رگرسیون ها نشان می دهد که توسعه ی اقتصادی تأثیر منفی و معنی داری بر شیوع معلولیت دارد. همچنین نتایج به دست آمده تأثیر مثبت بهبود توسعه ی بهداشتی در شیوع معلولیت را تأیید می کند و این به آن دلیل است که دسترسی به امکانات بهداشتی و درمانی که حاصل از بوجود آوردن امکان درمان بیماران با مراقبت های خاص و ویژه است موجب شده که تعداد بیش تری از معلولان امکان بقاء و ادامه ی زندگی را پیدا کنند. در نهایت افزایش سطح شاخص نهایی توسعه یافتگی کل بر شیوع معلولیت اثرمنفی و معنی داری نشان داده است.